İçeriğe geç

Nietzsche’ye Bir Nazire Olarak İnsan

ağaçkakan sesleri uğulduyor beynimde
sanki sesim yeniden yankıyor..

etraftaki yeşilleri unutmuş bilinçte doğa
kendi kendine yeniden uğulduyorken ses..

koparacak denli acıyı çekip çıkarıyor kendinden
içi parçalanıyor bu denli sistematik acıyla..

acı tıpkı sevgi gibi bütündür derken
ağaçkakan seslerini beynimden uğultuyla
çekip çıkarıyor elim
bakakalıyor gözüm
şaşırtıcı bir sahneye
Hamlet yağmuru yağıyor
tiyatoralarım içimi çekiyor
sahnesinde insanın..

yağmur şimdi kızıl yağsa ve
kızılı yeşile boyasa
insan
söyleyeceğim tek şey

/yağ yağmur
gerisi aldatmaca
yağan yağmuru gönül boyar…/


ağaçkakanları elimle
ikna edip uyuttum
rüyamda sevdamı
görmeme engel olacaklar
diye
neredeyse
kaçacakken öteye
berime döndüm..

ağaçkakan sesleriyle bazen rahatlıyor beynim
ötedeki bir ağacı gagasıyla deliyorken…

İnsan !




Haldun Hakman








Kategori:Yazılar ve Şiirler

İlk Yorumu Siz Yapın

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir