İçeriğe geç

NAMUSLU FAHİŞE



Kendini satan bir namus gülü gamzesinde parlıyor
Aldanıyor adam, bakınca neredeyse namuslu bir şavk
Diyeceği geliyor, susup dilini ısırıyor, hatta
Dilini koparıyor bir daha söylememecesine…

Söylemlerin dilini yalıyor namuslu fahişe
Söylenegelenlerin algısından uzak ve zaten
Fahişelik bir tuzak
Hele bir de namus belâsına dökülen kanlar bizimse!

Bir analojiyle bakınca adam görüyor
Gökler bile bilinçsiz bir namus döküyor gözlere
O gökler ki, insanlık bin kere hamd-ü sena eylemiş
Akşam sabah bilincini yitirme pahasına insan yemiş

Cenaze gibi meftayı kaldırmanın
Namazını her ölünün ardından kılmış ve bıkmamış
Namuslu fahişe gibi davranan bir yabancılaşmayı
Aşkın en derin lezzeti sanmış!

İşte orda kızgınlığın ateşi patlamış!
Adı kendinde olan bir bilinç yuvarlanmış!
Aşağılara doğru, aşağılara doğru, aşağılara doğru….

9.2.2002 Ankara
Haldun Hakman

Kategori:Yazılar ve Şiirler

İlk Yorumu Siz Yapın

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir