İçeriğe geç

(ç i) ç e k (s e) m e c e s i n e.

-A-

Sessiz kulenin dibine bırakılan bir demet kır menekşesi
Yüzyıllardır kokmuştu burnuma, bir âh almışçasına kırık
Nârin bir yoksamayla dolmuş hayattan gelen armağandı…

-I-

|Kır menekşesini elleriyle toplamaya alışık bir anlağım var ya
O yüzden ilk anda algılayamadım sanırım, aldığımda elime…|

-II-

|Kır-menekşe kokusunu almam sadece anlağımdan çıkmıştı
Sonra sonra farkettim kır menekşesi kokusunun sahiciliğini.|

-III-

|Bu sahiciliğin yanında uyumuştum binlerce yıldır, uyumaya aç
Yüreğimi bütün kuşlar taşımıştı kanatlarının uçlarını bitiştirip…|

-IV-

|Huzurlu bir ölü beden gibi hafifçe uçmuştum
Gözlerim kapalıydı, oysa herşeyi görebiliyordum
Şeffaf gözkapaklarımın hemen altından
Çırılçıplak soyunuyordu duygularım
Güzel bir ölünün hatıra defterine
Bir kır menekşesi gibi düştüm…|


-B-

Kurutulacak
Yazılacak çok sonraları
O ölünün hatıra defterine
Defterime düştüm
Defterime
Defter
Def…

-I-

|Dirimin boşboğazlığında kurumuş bir kır menekşesinin
Geçmişteki haliyim, geleceğe düştüğüm bu konumumla
Hayalimin yakıcı sonsuzluğuna düşürdüğüm bir g ö z ü m
Hücrelerimde yeniden açanım, kanımı seninle bezemiştim
S e v g i l i …|

-II-

|Kır menekşelerini çıkarıp saçtığımda etrafa, duyduğum tek ses
Aniden patlayan bir ampulün, ince akkor telinin, son kez
Olağanüstü parlamasıydı, sönmeden önce gözümü son kez
Almasıydı ve beni içine çekmesiydi bir kara delik uzayında
Okşamasıydı yavaşça, ustaca, delişmence
(ç i) ç e k (s e) m e c e s i n e…|

-Ç-

-I-

sonsuzca soldu çiçek…

-II-

sözün eskidiği yere konaklar şiir
belki de:
“C” yavaşça “Ç”ye dönüşür dilimde …


Haldun Hakman
Ankara – Sonsuz bir zaman

Kategori:Yazılar ve Şiirler

İlk Yorumu Siz Yapın

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir