Allahallah

kaçıyorum ey
sen beni izleyen
senden kaçıyorum
üstelik senin bilmediğin
torbamdaki
bilgilerle kaçıyorum..

sana bir sözüm yok
sen belâmı verdin
zaten belâ gibisin
nedir bu söylemelere yakarmak
benim belâmı sen mi vereceksin…

sen varoluşunu kullarda mı
ispatlayacaksın
ve kulların sana çok mu
al o kullarını başına çal
sen kullarındasın o zaman
desem çok…

yeter
yeter senden çektiği
zavallı kullarının
bir inâyet et
seslen artık en iyi kullarına
ve düzelt artık
bu bombok dünyayı,
yapamazsın değil mi…

sen sadece kitaptasın…

bülbül gibi şakıtansın
sana itaat etmeyen
tek kulun kalsa
o benim…

seninle konuşuyorsam eğer
bu benim insanlara iyiliğim…

insan denilen kulu kayırmadın
senin kulundu
sözde kurmadın…

sen kulunu
kuranda bile ayırdın…

olmayan sana sesleniyorum
insan olmamın önüne geçtin…

seni insanlık yarattı…

sen insan bile olamayacak denli
bir meçhûlsün…

/ışık saniyesinin on üzeri eksi otuzbiri kadarda
yarattıysan bile,
artık kullarına egemen değilsin! /

beni sen değil
sana inananlar bağışlasın
senin varlığında onlar var…

bu dediklerimi sadece
onlara söylüyorum…

olmayanları
bir tek inanca sığınanları
sen ‘bağışlarsın zaten’
sana lafım yok
sözüm insana sadece…

senin de bana söyleyeceğin
hiçbir şey kalmadı

eyvallah,
hoşcakalsın seni yaratan dünya…

ben giderim gündüz gece
bulurum geceyi de gündüzü de
bulurum orda sensiz yeryüzünü de
bulurum orda gökyüzünü de sensiz…

ne ki sen insan inancına
ad olma..

seni sevmem
sadece sana kul olanların
insanlığı yüzündendir…

kullarına kul olma…



Haldun Hakman