Hayatımın Sürüngenleri

Sordum:bu hükümsüzlük neden
Parmaklarını çıtlatmayı sürdürdü
Gözucunda yuvarlanan hüzündü.

Sabaha dek koynumda ısın, dedim
Parmaklarını çıtlatmayı kesti
Kuru dudaklarında gezinen diliydi.

N’olur bu çocukların hali?
Hepsi umarsız yaşıyor
Derken tam sırasıydı öptüm.

Üzünç çatladı, yarıldı, ıslak dudaklarından döküldü
Kartopuydu yuvarlandı ciğerlerime
Kupkuru bir öksürük ve sızı kaldı göğsümde.

Teşhis: Çağdaş adıyla anılan umarsız bir sevdaydı
Acı dedi bir hayat boyudur
Kısacık mutları gezdiren bir kertenkele
Duvar üstlerinde bir imaj.

Sonra, hep acıyı bir kertenkele gibi gördüm; bir sürüngen
Bir yaratık; eski çağlardan bir şeyler anımsatır
Çocuksu o mut’ların güneşiyle eritilen kartoplarının
Denizde biçimlenmiş halidir acı hep.
Deniz her zaman acıyla saldırdı yüreğime
Köpüren izler acıdan artakalanlardır

Antik kalıntılar gibi doldurur gözuçlarını
Bir gün bana sorulacaktır; bu hüküm neden?
Diyeceğim ki; tüm sorular hükümsüzdür!

Bu çağda tutuklu, tersyüz edilmiştir tutuksuz yaşayanın, deyip
Duvar üstlerinden gülümseyen bir imaj bırakacağım:
Şiirlerimdir onlar!
Sürüngenleridir hayatımın!


1980 Ankara
Haldun Hakman