KANAMALILAR

Sarar, sarar ey yüzüm işte şimdi üç yüz kuş uçtu yüzümden…

Şiiri sar ellerinle yün sarar gibi sar, işte üç yüz ilmek bu ”şairlik”…

-I-

|Fransız İhtilalindeki giyotin seslerine atılan her ilmek gibi bir insan sevgisi
hatırlatır…|

-II-

|Sarar, sadece duygu değildir delikanlım
biraz da yüreğe giydirilmiş
bilincin ertesine sarar
şiir değildir yazdığın
yaşanmamışlıkları sarar da şiir
şiir diye yazdırır bize bunları….! |

-III

|En kötücül duyguları bir yana atıp, bir çocuk gibi yazsaydım duyguyu
Sarardım etrafını tıpkı bir çocuğun yazdığı mektupları okur gibi,
Kıyamazdım gene de sevileni sevmenin o ilk baş kesmelerindeki acemiliğe|

…

Gel ey çocuk, sar beni, bak başım sallansın giyotininde sevgi ihtilalinin
ama gel ey çocuk giyotin olmaksızın başını koy sevdaya önce, sonra kes…!

Kes şiir giyotinlerindeki akşamların sesindeki
o ağaçkakan seslerini…

ağacın gövdesine açmaya çalıştığın
masum yaralarını kes
bak orada senin yaran…

ağaç gövdelerine çarpan bol gagan gibi
ağaç kakan….!

Sorularla sayılmaz akşamlar aslında sabahlamayan bir sevgi ki mâsum değil…

senin sevgin hiç değil sahibi yok sevgileri hem kaynaktan
hem senden içmez…!

Koparacak iplerini güneş
bak ışıkları şimdiden balkıyan bir akşamın doğurması…

Çocuğu olacak güneşle bakışın ve iplerini bir anda kesecek çocuk güneşin…

-IV

|Güneş ve ipsiz bir çocuğun gözleri gölgelere uzandığında ise yeniden yanacak kedinin sudaki suretindeki aklı selim sevgilerin deli saçmalarına yakarışları…|

-V-

|Oysaki tamamen bağımsız bir bakışın kedi gözlü anlatılışı, yakarışı, onmayışı…! |

-VI-

|Sevgi kendi aidiyetindedir, bayrağı yoktur, bir balığı bile olmasa da, kendindedir…

Kırmızı pazarlar açmaz utanmazlığın bağrına, kırmızı pazarlarda kendi kanar…! |

-VII-

Kanamalılar, işte sadece onlar, sadece onlar bilir…çok azdırlar, kanamalarımda…

Severler, sen bilmezsin, bilmezsin…

Belki de bu yüzden böylesin…Seversin…

Sev çocuğum, ben de seviyorum ya o yüzden, ama bir artıyla…|
…

Canım çocuğum biz kanamalılarız, bil bunu…!

Haldun Hakman