Tanrısal Sıçramalar| İnsansal Düşmeler

|insanlık tarihi boyunca varolmuş tüm tanrıların ininden çıkıp
tanrısalı görünce açık havada ilk ve son hayâl kırıklığıydı yaşanan
çalılar gibi ayaklarına dolanan sevgi benzeri yanılsamaların
çok ötesindeydi hayâllediği, tanrıların o derin mi derin ininde…|

şimdi rahatladın mı ey ruh !

ruhunu çalan bir ezgi duyunca
etekleri uçuşarak çayırlara koşmak
-shakespare özentisi dizelerin türkçesini duyarak-
erimek ve ne varsa ruhunda birikmiş
anında bir ruhu satılmışa yeniden satmak !

çling çlang sesleriyle bezeli dizelerin altındaki insan boşluğu
ama tanrısalı zikreden bir sözümona şiirin hayâli hoşluğu
işte bunlar titretmiştir dizini, ruhunu çırılçıplak bırakan bir giysi gibi
kuşların uçuvermiştir kollarından havaya, bacaklarından havaya
en ince yerlerin sızıntısıyla, kanamalıların bir damla kanı süzülse de
toprağa…

ne gam !

haklılığı ve doğruluğu vâzeden bir ecinninin dünyasına
uçuvermişliğinle hoş gittin, aidiyetinin mermer taşlarıyla…

oysa haklılık da doğruluk da kendi varoluşundadır insanın
tanrısal sıçramalarının erimindeki doruklar hep en derin uçurumları yaratır…

Haldun Hakman

Hamiş: Mitolojik bir şiir olduğu düşünülmemelidir…Tümüyle gerçekçi bir bakış açısından ama imgesel olarak yazılmıştır…Bir sitem değil insanın sevgi duruşuna yöneltilmiş temelli bir eleştiri yansıtmaktadır. Daha özlü bir söylemle sevgi duruşu sorgulanmaya çalışılmıştır…Yapay sevgi ve şiir üretimlerine ayrıca bir göndermedir.