Bir gün
‘dağları atlılar sarmış’ demişlerdi…
Bizim orda üç dağ vardı
İşte onları…
Ben o zaman ufaktım
‘ Nasıl olur? ‘ diye şaşmıştım…
O dağlar – üç büyük dev –
Etekleriyle kasabayı taşıyan
Geçitsiz dağlar! …
Atları olsa da atlılar
Atlarından da biraz büyük bile olsalar
Benim dört boyum yukarıda da dursalar
Dağların yanında ufacık kalırlardı…
Avucumdaki karıncalar gibi çok olsa da atlılar
Dağları nasıl sararlardı? ! …
Doğrusu ya inanmamıştım
Çok akıllı (!) bir çocuktum ya
Dağlara bilgiççe göz kırptım…
Avucumu çırpıp
Karıncaları bahçeye saçtım
Yetmedi
Bir çomakla yuvalarını açtım
Şişirip avurdumu musluktan
Üstlerine boşalttım
Çığlık çığlığa…
II
Ertesi sabah dağ gibi uyandım
Pencereden dağlara bakıp
‘Atlılar saramamış işte, saramamışlar ya’ dedim…
Ben karıncalardan güçlüydüm
Dağlar atlılardan güçlü! …
III
Aradan yıllar geçse de gene de çocuktum
Resimsiz kitaplar okuyor olsam da artık
Bir çok şeye şaşakalıyordum hâlâ…
Hele o resimsiz kitaplar
Nasıl olur da benden akıllıydılar?
Tamam tamam onlar dağa benziyordu
Ben de bir atlıya…
Habire atımı koşturup dağları sarıyordum
Ben sardıkça karıncalar denli çok harfler
Sözcüklere, cümlelere dizilip
Her yanımı sardı…
Öğrendim ki
Atlılar dağdan güçlü
Karıncalar atlılardan…
O gün bu gün
Hiç bir şeye göz kırpmadım
Akıllı bir çocuk değildim artık…
Hergün kendime uyandım…
Haldun Hakman
1977 Ankara
KARINCALAR – ÇOCUK – ATLILAR VE DAĞLAR
Kategori:Yazılar ve Şiirler