Aşkın Karartı Geceleri

1.

kararmış havaların son ışığını bekliyordu
belki denmeyecek akşamlarin beklentisinde

|Akşamlar habersiz söndürmez oysaki fer`lerini.|

Sen ! diyordu:

– binlerce akşamın ilk defa gitmeyecek olanı
– sen akşam olalı beri ilk defa gelecek olanı
– sen ey karanlığa başkaldırmış acı!

sen, sen, sen…

beni kaldıran uykuya ve yatıran
uykusuzluğun aşkı!

kaldırımlara vurmus ayağını bir serseri postalla gece
karanığa başkaldırmış bir çocuk yureği.

yoksa, yoksa, tükürülmüş bir ciğerin akşamına ertelenmiş,
aşk acısının kenar süsü mü yapsaydı bilincini?!..

2.

kır kendini bu oyunbaz çocukluklara
öyle ya:
sen sadece çocuk yüreğinle gezindin akşamını!

3.

vurma artık, duyamıyorum sağır sesleri
senin akşamında
vuruyorum yelkenlerimi zifiri SU !!! ya..

4.

hiç değildi
varoluşun kendine kocayışındaki acı…

hiç:
varoluşun akşamlardaki dengesizliginde
dengeli acı..

5.

siklotronlara bindirip gezdiriyor aklımı
yok eyvah duygumu şimdi diyemem de demem
ama duygu kaçacak uzağa.

6

ben karanlık akşamlara bir sabah gibi kaçmayacağım… dedim bile.
ve gidiyorum parçalanmışlığımın ta kendisindeki sevgi aklıma.

7.

geliyor ötelenmiş sevgiler, aşklar, pıtırak açtıran, kırılgan yüreklerinde.

taşınmış asırlar boyunca, ah o iniltileri ve aşka yabancılaşmış aşkları!
anlatmak istiyorlar, o tek acının rengi mavide kaldı!

8.

mavi anlamli rengine bir türlü soyunamamasının acısını çekti,
gene kendine…

gidiyor…mu mavi aşkın acısına kendini değişerek?

9.

ben aşkı sevmedim hiç
Aşk oldum, şiir yazdim,bozuldum…

Şiir beni sevmez, şiir olur yazılır.

10.

ah !
bu akşamın alacasında kararan gözümü boyayan şiirlere ne diyeyim ki..
aşkım beni duymaz, ben aşk uydururum kendime dizelerde…

11.

ey aşk!
sen kendin nasıl aşksın karanlığımda
gel aydınlığımdaki aşka…

ve kararmadan bulutlarla gezen aşka.

12.

demek ki yürek çırpıntıları yetmiyor
aşkın bu karartı gecelerine…


Haldun Hakman
Ankara Ocağı`nda yeniden düzenlendi eski bir şiir.