ÇOCUĞUN GÖZLERİ |Bir Tekrar Şiiri|

akşam
karpit lambalarının yağından süzüldü
mum ışıltılarında gölgelenen görüntüler ışıldadı
yalnız bir çocuk
yürüdü donanma fişekleri patlatarak
bulutlat koşuştu alaca şimşekler çaktırarak
tavşanlar sıçradı ay kıyısına kulakları sevinçle oynayarak
kaplumbağa tavsadı boynunu uzatıp çekildi kabuğuna
ve yalnız bir çocuk
gözlerini uzattı yol boyunca….

köstebekler yeraltında lambalarını üflediler
birer birer
çekildiler cümbürcemaat tatlı uykularına
yalnız ıssız bir çocuk
yol boyunca gözlerini milim milim çekti içine…

armonikalar acemi bir elde
uygun adım yürüyüşün kıvrak adımlarını döktürdü uzağa..
kısa kuyruklu kertenkeleler
işte onlar işte onlar dansettiler…dansettiler…

derisi patlayan dümbelelekler şişinirken
derisi patladı dümbelek bir kurbağanın…
armonikalar acemi ve acele bir elde vırakladı
uygun adımların kıvrak yürüyüşünü boşalttı karnına

sancıyla büzülen karnında çocuğun
tam bin yumurtaydı kabuksuz ve çetin
bin yumurtaydı dökülen uzağa…

çatlamadan açılan zarın altında uyuyan prensesti
çirkin kurbağanın ağzı çoktan büzülmüş öpücük
gibi
dövdü havayı
armonikalar tam vaktinde yakaladılar sesini öpücüğün
dövdüler havayı
dövdüler havayı
ah dövdüler evet havayı…

ecemi bir eldi
yakalandı dövülmüş bu ağır havaya
ve çaldı çaldı doyasıya
binbir vıraklamadan ödünç o sesi çaldı
evet o sesi çaldı
vırak vırak öten armonikalar
adım seslerine ayak uydurup ötüyorlardı

çocuğun gözleri ölüyordu yol boyunca.

Haldun Hakman

Ankara 1980

Bir tekrar şiiri.