HESAPLAŞMA

Çünkü ben kollarımı kanat gibi uçmaya koşullamıştım
bir zamanlar askıda kaldıkları içindir belki de…

Aslında kanat değildiler
– belki de öyleydiler-

Uçan bir kuş gibi asılı kalmıştım
dal ben değildim
dal ağaç dalı değildi
ağaç bildiğiniz ağaç değildi…

İçinizde kütük gibi büyüyen
sinirli sevdalara vurulan
bir kuştu…

Azıcık uçmasına izin verilmiş
tüm sapanları gerilmiş avcılarca
düşürülmeye çalışan,
eskizler çizerdi insanlığın kıyısına…

Koparıp koparıp tüylerini
yama yaparlardı yaralarına
kanmazdı yaralar

k a n a r d ı…

Hep kanadı da ne oldu
insan ereğine ulaşan
en fazla söylemdi…

Yüreğini kırdığınız bir yüreği
onaramayacak denli çaresiz
k a l d ı ğ ı n ı z
o anlardaki
söylem miydi geriye kalan?

A n l a s a n ı z a…

Koskoca bir
h e s a p l a ş m a
kalsın aklınızda!

Haldun Hakman
Ankara 1987