Jenosit

Yüzüme şimdi sabah otları sürüyorum
Yeşile kesiyor bütün bütün şeytanca alevler
Yanıyorum kendimde alevlerin soğukluğunda..

Kaç kere saydım hayatı ve ölümü unutup
Bir bir ayıklanan bilinç öğelerimden geçip
Kaç kere öldürdüm insanı kendi gövdemde…

Dirilmek için kapılara kırmızı artılar mı koymalı
Kopacak başları Nietzsche’nin ağaç kovuğuna mı tıkmalı…

|Bir gün yaşlı baş genç başı omuzlamış yürüdü…
ilk çaldığı kapıda yaşlı başı omuzlamış bir genç yüzle karşılaştığında..
yüzler karıştı sabah alazasında…|

Anlar belleğin jenositi kılınıyor
tehcirle duyguları sürüyor uzağa..

|Bu doğrudur
çünkü insan ancak kendinden uzaklaştırıldığında
en yakındır kendine ve kendinde…|


Haldun Hakman