DEVETABANIM

devetabanım öldü en sonunda ağladım balkonumda
kökleri kurumuş çölleri geçen su oldum gözyaşlarımda…

karanlıklara yakarmadım gecenin ışığını gördüm insanda…

insanın kendini görmesi yıldızların sönmesinden gelen ışıktı
ama hâlâ yaşayan yıldızlar vardı ve bebek yıldızlar doğuyordu…

devetabanım tüm o yıldızlar denli değerliydi ve gözyaşımdaki su
onun için ıslattı yanağımı…

yanağımı bilmezdi o ve yanağım da onu bilmezdi…

su!!!yu bilirdi ve onunla yanağım eşitti dökülen gözyaşımda…


Haldun Hakman
Ankara 2006