HÂLİN KENDİNDEKİ HÂLİ

pırpırlanmış bir geceye bakan üçüncü gözün çapağını alırken
çay merasimi yapan bir kimononun ardına sığınmış çekik gözlü
sarmaşıklarıyla nefessiz kalmış aşk akışına dökülmüş akış sesi..
koparıp gelir her zaman duygulanımlardaki fırtınamsı geceleri
ardına bakmadan giden değildir sahicinin sesindeki gizemsiz
tek vurgulu hançere…

yabancılaşmanın adına vurulmuş bir mühür çözüğü sabah
kendi ipliklerini çözen bir soğuk kazak gibi ilerler içindeki uca
sonra yapıştırdığı beynin ağzındaki sızıntıyla uyanıp
en sevildiğini anımsar yeniden ve yeniden, alışkanlığın diyalektiği…

ucu bucağı olmayan bir çözme ve çözülmenin ardındaki tepeler
koparıp atılamıyacak denli yakınlaşması söküğün sonuyla başlangıçtaki ucun..

…………………………………

kendinde olması hâlin…


Haldun Hakman