Birinci Şiir:
|1|
|Kırılmak ışık olup
prizmada
ve
girilen yerden
farklı açıyla çıkıvermek…
ışığın kamaştırdığı gözlere
bakmak sonra…|
|2|
|Tanecik saçan
elektron bombardımanından sonra
o tek yerde
ışık yalnızlığıyla dalgalanmak…|
|3|
Acıyı göğsüne bastırıp
Işımak sevgiye…
Devrimci sevdanın tek düzeyi…
|Tarih bilinci bazen ‘tarihseme’ kavramını yarattığında:
‘Felsefenin sefaleti mi sefaletin felsefesi mi? ‘
sorusunun
açığa çıktığı o tek anlık duyguda
foton saçan bir süreçle ışır insan… |
|4|
|İnsan ancak birey olduğunda kendini aydınlatandır
Mum ışığıyla yandığında, sadece dibine düşer…|
___
İkinci Şiir:
|1|
/Hiçlik/Elem Çiçekleri:
En kötü kopyası bile varoluşun
Yokoluşun kendisinden iyidir…
Hiçliğin bağrında açan
Elem çiçekleri de olsa
Hiçliktir sadece…
|2|
/Sarmal:
Tüm sarmallar
Kendini sarmalamaz aslında…
Sarmalın içindekiler dışındadırlar bazen
Dışındakiler de içinde…
|3|
/Sorunsal:
Önündeki sorunsal varoluşun aslı değildir
Görmediğin sorunsaldır aslında varoluşun…
Varoluşun
Görmediğini çözdüğünde oluşur…
|4|
/Yabancılaşma:
Küçücük bir sözcük:
Yabancılaşma…
Aslında ne saçma
Ne çok varoluşçu…
|5|
/Yalnızlığın Niteliği İle İlgili Söz:
Yalnızlık dediğinde bu söz değildir sadece
Söze dökülmüş eylemin ta kendisidir…
Yalnız insan, sözünü bıçak gibi biler
Kestiği kendi canıdır…
|6|
/Yitirilen Benlik Sorunsalı:
Kaybedilen şey sadece benlikse sorun yok
Eğer kaybedilen başka bir benlikse
İşte oradadır asıl soruın…
___
Son Şiir:
Ve
Burada başlamayan burada bitmez…!
2004-2005 Ankara
Haldun Hakman
(Felsefeye Dair Şiirler)
Felsefenin Sefaleti…
Kategori:Yazılar ve Şiirler