EN

küçük bir yüzün üstündeki gölgeyi derisini soyar gibi çıkarıp çektim
güneşli günlerde biraz canı acıyacak gibi kızarmış bir gerçek yüzle kaldı
sonrası kendi suyunu bulmasıyla ilgiliydi ve su gibi yaşanacak zamana dairdi
öldüğünde tembel hayvan gibi kendi varoluşu yerine koyduğu sıcaklıktaydı
hep üşüdüğünü sandığı tüm o anlarda yanıyordu ama acısına değil hırsına…

kopunca surat derisi acıyla bağırmamak için herkesi çağırdı
yandı yüzü güneşsizliğin odağında, yanardı da ne diye bağırdı bu kadar?

özgüven eksikliğinin telâfisinde herkese koşup |en| olmak isterdi, enine büyüdü…

hırsı zekâsını geçen |en| olmakla meşgulken yitirdiklerini en’e taşıdı…


Haldun Hakman