DİŞİL – ERİL DİYALEKTİĞİ YA DA DOĞA`NIN DİYALEKTİĞİ

|uzun yürümelerin kır çiçeklerini toplamalıydı
arkada bırakılanların anıları olmasa gerekti
menekşe belki…
kaç kere koklamıştı insan bir kır menekşesini
yanağında yanarken
hele yağmur ertesi ıslaklıkla
kendi kendine kalakalmışken…|

şiirin tepetaklak yürüyüşünü adımlara uydurmaya çalışmak
işte bu gökyüzünde asılı sanılan yıldızlarla çarpmaktır hayatı.

her yeni yıldız ışık yıllarının milyonlarcasını toplayıp yanar kendine
her yanışında çoktan sönen bir yıldız olma bilincinin varoluşuyla…

insan yalnızca yalnız insan olmaklığıyla mâlul sanılırken
doğurur önce kendisini eril`liğin öncesindeki dişil`liğiyle insan olup…

dişil`in eril`leşmesi duygusal anlarda kendi doğurganlığındandır…

içinden bir eril doğurur
doğanın diyalektiği de budur !

Haldun Hakman
Ankara 2006