EŞİK

-I-

Sorusuz sarardım
Bir sabahın mavisini
Gökte görürken…

İnsana sevdam
uzaklaşmış bir bulut gibi
İçimi yakıyor…

Ne SU! ! !
Ne toprak
Yağmıyor sabahın
Bu kararmış bölgesine…

-II-

Gittim gebe bir insan gibi
Kendi içime
Yokum işte…

Y o k m u y u m ?

Varlığımı size kanıtlayacak
Bir tek söze bile yokum…

Gittim kendi içime
G i t m e k t e y i m
Vardım mı menzilime?

Varmadım elbet…

Bu gidişle ne menzil var ne akıl
Kayboluyor menzilin kendisi bile…

-III-

Duy
Seni erimimin
En sevgisinde sevdim…

Ben İnsanım…

Başedemem mi
El kuralını yıkan
Akıl ötesiyle
B e r i s i y l e…

Başedemem dememe bakma
Başetmenin tek yolu
Ölmekli bir çiçek açtırmaktır
Doğanda…

-IV-

Doğa doğurgan
Ve ölüngendir kendinde..
Kimse doğayı y a r a t a m a z…

Doğasındadır
Gelişmişliği yaratan…

Ve isterse bitirebilecek tek canlıdır o
Vahşileşmeden..

-V-

Usulca uzaklaşmayı
Kendinden bilir
İnsan…

Eğer anlamazsan,
Kendinden bil
Bilemezsin ya…

-VI-

İlençli soytarılar çıkıyor
Kendi söyleminde ‘tanrıcılık’ oynuyor…

Kendi başparmak kuralını yaratmış
Bir Homo Sapiens Sapiens
Olarak,
Söz veriyorum kendime…

Artık sizinle,
K a l m a y a c a ğ ı m…

-VII-

Sevinin dünya dümbelekleri
Vurun sesinizi tam göbeğine
Hayatın
Ben sizinle olmayacağım…

-VIII-

Sözün öz olduğunu hiç görmemişler,
Eylemin kafasını her saniye
Binbir kere söz ile kıranlar
Sözü yalan dolan sayanlar…

-IX-

S i z i,
S a n ı r ı m,
B i l d i m…

-X-

Eşiklerden atlatmadan
Korkarım eşik yokmuş
Kendimi eşiklerde saydım…


Haldun Hakman