ÇAMUR VE SU !!!

kabuk yüzlerin ardındaki kalkışmaya damlayan su
varoluş eksikliğindeki tek şey…

ekmeğe maya katar gibi eksikliğini duy-du-ğu
ar-sız sızlanmanın yılışık gözlerindeki son düşüş…

|baksaydı görürdü oysa demenin yetersiz kaldığı an…|

|her zaman
kopasıca kabukları kaldırmak zor
emek ister
kendinde bir bilincin
hayat boyu sürecek çabasıyla
acı çekmek ister…|

su bile geri çekilip
kendi kaynağına akıyorken
çamura bile hayat verip
siliyorken pisliği…

kopasıca kabukları kaldırıp
suratsıza atmak zor…

bütün solucanları kıvrılıyorken
içinde onların
bu çamura şekil vermek zor…

önce fırın kurup yanmak gerek içinde…

seramik gönüller yapmak gerek sonra…

gün geldiğinde seramiği eritip
insan gönlü çıkarmak gerek içinden…


Ankara
Haldun Hakman