İNSANLAR…

Duygularını kaybolduğu yerde arayamayanlar
Nesnelliği kendi içinde sürekli öznel kılanlar
Yaşadıklarından haberli olsa da bir türlü yetişemeyenler…

Varoluşun bilincinden habersizce
Varolmaya çabalayanlar ve elbette herşeye karşın
Varolanlar…

Yıpransa bile insanlar, insanlar ve evet insanlar !…

Yanındakilerle sevişirken yıkılan
Çareleri kâlp ağrılarına yıkan ve…

Yürek sayımlarına her zaman geciken…

Anlaşılabilecek iken anlaşılmazın gecesine
Hep ama hep konakyalanlar
Dengini, bohçasını hep dürülü tutanlar…

Bütün bunlar insan sözlerimse dilim ne der bana?…

Sözlerimi geri versen dilimi dilimlesen
Ne derim ben gayrı ayrı bir açıklığa?…

Hele hele yalınlık ve dürüstlüğe…

Ne derim ben seven insanların sevgi egoistliğine?…

Ben ki, bencileyin bencilim !…

Benki bencilliğime her akşam
Kar yağdırırım sonsuz sevgi bencilliğinden !…

Ben ki dost dost diye ellerimi gönlümde
Kırarım her söyleyişimde sevgi kavramını
Ölürüm !…

Açık, yalın ve dürüst bir kardelense gönül
Diken batmış ağızlarıma söyletendir o dilleri…

Yâr bir kere bile karanlığa bakmamış göz
Kör olsun diye yüreğe batmış da işte
Buralarda bile ezilir divâne gönlüm…

Ne diyeyim, ne dileyeyim senden demem bile bir
Dîl yâresidir ki hey uzaklardan koçaklamalar, güzellemeler ulaşsın
elimize…

Şiirlerin dili yaman olur salınır etrafa
Nazlı kız-erkek delikanlı yüreklere…

Ağıt yakmanın vakti değildir şimdi…

Haldun Hakman
Ankara -Sonsuz bir zaman