İNTİHAR

korkunç ve karanlık odalarımıza uğradığımızın, beynimizin gerçekliğinde;
kaç tanesi kollarımıza jilet atacak denli kesti bizi boynumuzda diye düşünüp…

akşam üstü simit ve çay yiyeceğimiz bir ortamda kalakalmış bir soruyla
ortada kalakalmış intihar çocuklarını saymak, intihar çocuklarını hele saymak.

fazlası yok ölmenin bir kere tadını damağına alan çocuktur buna yeltenen kendi aklıyla çözmenin bilinçsizliğine uzun yolculuk yapmış akıl işte…

kollarını doğrayan boyunlu çocuğun aklını boynunu doğramaya doğru indirip
kısa kısa düşünmeli aklı kendimizden kaçırmaksızın hem de düşünerek…

ölüm duygusunun oluşacağı tek düzeyi kendine ayırıp gidiyor çocuklar
bakıyor musunuz?

anlayın…

bakışsızlık değildir suç işlemenin konağı
çocuğa çocuk demek gerekliliğinin özgür bilinci
hiç yok ! …

Haldun Hakman
2005 Ankara