BİLİNÇ ANLARI

1.

Bir dostun gözkapaklarını ellerinle kapamayı bilirsen
İşte şimdi o dostun kulağına, duymasa bile fısıldarsan:

`seni seviyorum söylemlerinin hayattaki anlamsızlığını`

O en son anda sevdiğini ve sevmediğini, içinden geleni
söylersen, işte orada adamoğlu adam gibi duruyorsundur…

2.

Kıpırtısız bir ağaca tırmanıp, en son düşecek sonbahar yaprağına
Elini, gözünü, özünü dokumuş gibi olursun…

Kafanın kırıklarında tek sağaltılacak beyin senin beynindir…

Ah! ! !
Ben olmasam da sevginin bu yüzünde! ! !

3.

Sularıma kaçıyorum artık, vakit geldi
Saçlarından koparmanın sevgisiyle…

Mezarlıklardan tırnak toplayanlara
Kızmanın vakti geldi, ben gidiyorum
Aldım başımı gene, başımla beraber gidiyorum…

Başımı beni seven en güzel düzeye emanet gidiyorum…

Kıpkırmızı bir söylemin meyvesini yiyerek gidiyorum üstelik…

Keşke, söylemine meydan okuyarak gidiyorum
Anladığınız, anlamadığınız, siz olmayan yere gidiyorum…

Kapalı bir kapıyı ardına dek açarak gidiyorum…

4.

Eyvallah, eyvallah , sağolacak canların bilinç sütleri
Bilinç memelerinden sağılır…

Sizin aklınızı ben işte şimdi seversem
Ölürüm eksikliğinize canlar, ölürüm eksikliğiniğizle…

5.

Kusuruma bakmasın hayat
Koparıp gözünü gözünden bakıyor
Kızdığım ne varsa, yaşıyor
Hayat sanıp yaşıyor işte hayat olmayanı…

Bir çiçeği bile sulamalı
Oysa insan suları tüm hayatta aktı
İşkenceyle sevgiyi aynı anda yaşatan sevgiler
Gözümüzün tam bebeğine baktı….

Göz körlüğü bir yana, gönül körlüğüne uyanmış insanlarım
Kör kör parmağını hep kör gözüme soktu…

6.

Uç şimdi
Sıradan bir insan bilincine kon
İnsanım
Salt insan olmanın bilinciyle uç
Sana söylenenen her sözü binlerce kere düşün…

7.

En güzel söylemi
ayır kendine ve sayfaları yırt!

Sayfalar en özle yazılmıştır
yırtamadağında yamanırsın hayata…

O berbatçasına göndermelerin hayatına…

Hep gönderirler,
Ne oldum delileri deliye çevirir hayatın özünü…
…

Burada başlamayan burada bitmez…

Haldun Hakman
Sonsuz bir zaman – Ankara