Retoriğin Tarihsel Yadsınmasının Yadsınması

-0-

|günlerin köpüğü
pekin`de bir sonbahar`da
yüzyıllık yalnızlığa uzandığında
kırmızı pazartesi`lerin vişne bahçelerinde
çehov kovuculuğun alaylarını dizer…

sıfır ve sonsuzluk noktasında bakarken zarahustra`ya (Zerdüşt`e)
arthur köstler yaşayanı
bir kemik alır ve döver
iki şehrin hikayesindeki o meşhum Dickens tadında…

samansarısı bakış atıp gidiveren Nâzım
bilinç yarısını uzatıverir sözüm ona gözlere…

susar sonra…

geniş geniş bir denizin jean Rhys`i
fısıldayan dalgalarından kalkarak
yatarak söyleyen
tek kanatlı bir uçuşun
diğer kanadını kırmak isteyen
bir felsefe taşı oturur
göğsüne insanın da
cinsiyetsiz yerinden sözederek
kaval kemiğini üfler…

en cinsiyetli akılların
ödlek aşklarına bir turna
kanat çırpan su kıyısından
suların kısa süreli bulanmalarına
bir tek tüy bırakıp
arıtırcasına göçer her sevdaya oysa
benim her zamanki kalık göçücü turnam…|

-I-

en güzel müziklerin sus yerinde
tüm çalgıları kullandığını sanan
yaylı çalgıların string quartet`inde
(dörtlü yaylılar)
bile olmaksızın detone sesli söylemle
senfonik bir aşktan sözeden
soytarı kanatlı karga ekşimesi, leş gagalı…

-II-

kopart aklını ve iste hayattan
sevdanın ta kendisini…

sevda bitmez
oysa aşkların her konağında evrilip…

-III-

sevdasına ölür insan.

-IV-

Bilmeyeceksin, gezip gezip
astroid (göktaşı) yağmuru gibi yağıp
akacaksın zararlı tanecikler
gibi
aklımıza…

-V-

ve sen
sadece sen gibi
aklında
kalacaksın…

-VI-

koparmışlığın doruğuna tutunan
aklınla gezip duracaksın…

-VII-

yazın`ın son perdesini
insan eliyle kapamak gerek…

otomatik portakalların kendini fırlattığı
bir ecinniye:

-uymuşsan eğer-
ecinnilere iyi saatlerde olsunlar diye başeğmeklikler
-meğer-

-VIII-

sonlanan bir sonsuzun tarih bilinci
özümleyenin kendi çiçeğidir paylaşımsız…

gerisi ünler periferik(çevresel) seslerle sınırlı ihlâlle
yargılanmıyacağım diyerek…

oysa yargı
kendi iç sesinin kendine ihanetidir…

bilmez !

– `sonsuz`uncu bölüm -

Biline…



Haldun Hakman
Ankara-Sonsuz bir zaman