BULUTLAR – Çok kısa bir öykü – 3

Bıçağı çıkarıp yüreğinden yürüdüğünde…Çoktan kızıla bulanmıştı bulutlar. Denizin mavisine kocayacak akşamlar bitmişti. İnsan sanki kalmamıştı. Tüm insanlıklar bir akılda birikiverdi. Öldü anılar. Anında dirilen gelecek bulutlara uçuşup durdu. Bulutlar kızıl rengini soyundu. Zamanla maviye ve beyaza büründü yeniden. İşte o beyaz çocuğun en akıllı haliydi. Zekâsını buluta emanet bir bilinçle değişmenin bedeliydi ödediği.

Bulutlar yağmurlarla hep ona yeniden zekâsını geri getirdi. Bulutluydu insan…

Haldun Hakman
Ekim 2007 – Ankara