Hayata köle olmak kendinin efendisi olmak sanılır çoğu zaman. Efendi ve köle ilişkisinin diyalektiğinde yatan bir tek şey vardır oysa; her ikisi de bir gerçeğin iki yanıdır. Yani zıtların birliği dediğimiz şeydir. Bu zıtlar birbirine dönüştüğünde ise artık ne köle ne efendi sadece acı vardır…Acıdır bütünü oluşturan.
Çok geç olmadan sokmazsa insan beynine bu sistematiği, sürekli bir parçalanma zincirinde kalacak sıradan bir bakla olacaktır…
Düzenin sıradan bir parçası, sürünün önünde sürüklenen sımsıkı bir zincir işte hep bu baklalardan oluşur ve insan kendi kendisine zincir vurduğunu ayrımsadığında ise çok geç olmuştur….
Bundan da hep şikayet edecektir…
`Sıradışı biri`(!) olarak sıradan bir ilişki ve çelişki diyalektiğini bile çözemeyecektir…
Ne yapmalı o zaman?
Uyarmalı sevgiyle her zaman sevgili insanı…
Olmaz mı?
Olur demekten caymayan bir inatçılıkla gitmeli üstüne hayatın…
Ne efendi ne köle olmaksızın yaşamalı her şeyi.
Haldun Hakman
Ankara – Sonsuz bir zaman
AFORİZMİK BİR DENEME
Kategori:Yazılar ve Şiirler