BÜYÜDÜ ADAMAKILLI ÖLDÜ

bitişin rüzgârını etekledi koskocaman kafasıyla insan
saçların savrukluğundaki bir deli göz, tek gözlü bir dil
ağzının etrafındaki yalnızlık köpükleriyle uğradı konağa..

hayatın ertesindeki ertelemelerin yabancılaşmalarına
yalancı gözlerini iyice açıp baktı….değer miydi yani…

hiçlik ile varoluş aynı kazanda eridi gitti…
giden çocukluğun bayrağıydı sallanan…

çocuk büyüdü
adamakıllı
öldü…


Haldun Hakman